kanina pinaobserve sa akin ung bagong hire namin. dito sa work hindi naman ako as in masyadong masalita pero pag required namang magsalita (i mean kung kelangan nang magsalita, magsasalita naman ako, hehe) so ayun, ineexplain ko naman kung pano ko ginagawa ung process ko. ewan kung naiintindihan nya. tumatango naman sya. so pinaghands-on ko nlang sya habang ineexplain ko kasi mas madaling maintindihan ung ginagawa mo at ineexplain sa u kesa ineexplain tsaka mo gagawain. ang tendency kasi nung huli, pagkaperiod nung nagexplain sau, nagaautomatic ung utak na idiscard lahat ng info. in my case kasi ganun ako. activated ang auto delete. ayun ok naman, bonding namin with the team.
so after ng session namin, sumama ako sa kanya sa orientation ng health care provider namin. nahuli ako ng dating so wala akong kopya nung parang outline nung seminar. tanong sakin ni bill (xa ung new hire)
"gusto mo ng copy?
ah, bibili ka? sabi ko. "hindi na, nagkape na ako."
"i mean, gusto mo ng copy nung outline?" sabi nya.
"aah, hindi na, ok lang."
oh em gee, iba ang dinig ko. akala ko kape. copy pala. kaarte naman kasi ng pagkakasabi. copy. kape. copy. haha, pero nakakatuwa talaga.
Thursday, October 22, 2009
Monday, October 12, 2009
cupsize A
sabi ko last week magbablog ako ng tungkol sa amin ni carlo at ng tungkol sa baha sa amin. pero wala pa ako sa kondisyon para sa mga yun. hindi pa ako masyadong masaya para magkwento sa amin ni carlo at masyado pa akong malungkot para magkwento tungkol sa baha.
lunes na naman. pagdating ko sa opisina binuksan ko agad ang lagayan ko ng mga anik-anik - naglabas ng bolpen, stapler, paper clip, binder clip, post-its, at salamin. nagbukas ng computer, nag-adjust ng upuan, naglabas ng earphone, kumuha ng report. hindi naman nakakasawa dahil pwede namang pagbabalibaligtarin ang sequence. pwedeng unahing magboot ng computer, o kaya maglabas ng salamin... para hindi routinary. ganun lang talaga minsan may mga bagay na paulit ulit mong gagawin sa buhay mo pero nasa sayo na yon kung pano mo makukumbinsi ang sarili mo na sa bawat araw ay natutuwa kang gawin ito.
kahapon nagsimba lang kami ng roommate ko at dumating ang mga friends namin. hindi na kami gumala kundi tumambay nlang kami sa bahay at nanood ng asap. wala lang, ansaya din kasi nakakasama ko yung mga kaibigang naging katropa sa paglalatag ng worksheet na animo carpet at pangongopya ng assignment sa corridor,sa pag-iyak pagkakuha ng mga grades, sa paghalakhak kapag nakachamba sa sagot... sila ang mga kasama kong makarinig lang ng MINI, MINAS,Casti, 65 nawiwindang na.
habang nanonood at kumakain ng pic-a (eto yung pinaghalong nova, piattos at tostillos), tempura, at ding-dong barkada pack, sumasabay sa buka ng bibig ang sandamukal na panlalait sa damit ni chynna ortaleza, sa pagbukaka habang bumibirit ni rachel ann go, sa pagtili sa kagwapuhan ni akihiro sato at john lloyd. sumisingit duon ang walang humpay na chismisan tungkol sa mga kaklase nuong kolehiyo: mga kaklaseng nawala na, nag-asawa na, mga hindi na maalalang pilit inaalala.
maya maya pa at nagawi na ang kwentuhan sa pag-aasawa: mga future eksena daw 30 years from now. siguro nagtatanungan na kami kung ilan na ang anak namin o kung minalas malas at mga hindi nakapag-asawa ay magpapayabangan na lang sa laman ng libreta at mga dumugtong sa hulihan ng pangalan maliban sa tatlong letrang c p at a. at nagkaisa naman kami na sana nawa'y wag maging katotohanan ang pangalawang eksena.
nalipat na naman ang usapan sa size at cup ng bra. wala man lang lumagpas sa 34A kaya hindi ko na lang ikukwento. sumunod na napansin ang mga size ng paa - merong size 4,6,7, at ang pinaka, size 9!
eto yung mga pagkakataong siyang nagbibigay katuturan sa mga palagian nating ginagawa. minsan sa isang linggo aasam asamin nating makatulog maghapon, manood ng dvd maghapon, magsimba kapag linggo, magmalling, o makibonding sa pamilya at kaibigan.
ay uko na nga.
lunes na naman. pagdating ko sa opisina binuksan ko agad ang lagayan ko ng mga anik-anik - naglabas ng bolpen, stapler, paper clip, binder clip, post-its, at salamin. nagbukas ng computer, nag-adjust ng upuan, naglabas ng earphone, kumuha ng report. hindi naman nakakasawa dahil pwede namang pagbabalibaligtarin ang sequence. pwedeng unahing magboot ng computer, o kaya maglabas ng salamin... para hindi routinary. ganun lang talaga minsan may mga bagay na paulit ulit mong gagawin sa buhay mo pero nasa sayo na yon kung pano mo makukumbinsi ang sarili mo na sa bawat araw ay natutuwa kang gawin ito.
kahapon nagsimba lang kami ng roommate ko at dumating ang mga friends namin. hindi na kami gumala kundi tumambay nlang kami sa bahay at nanood ng asap. wala lang, ansaya din kasi nakakasama ko yung mga kaibigang naging katropa sa paglalatag ng worksheet na animo carpet at pangongopya ng assignment sa corridor,sa pag-iyak pagkakuha ng mga grades, sa paghalakhak kapag nakachamba sa sagot... sila ang mga kasama kong makarinig lang ng MINI, MINAS,Casti, 65 nawiwindang na.
habang nanonood at kumakain ng pic-a (eto yung pinaghalong nova, piattos at tostillos), tempura, at ding-dong barkada pack, sumasabay sa buka ng bibig ang sandamukal na panlalait sa damit ni chynna ortaleza, sa pagbukaka habang bumibirit ni rachel ann go, sa pagtili sa kagwapuhan ni akihiro sato at john lloyd. sumisingit duon ang walang humpay na chismisan tungkol sa mga kaklase nuong kolehiyo: mga kaklaseng nawala na, nag-asawa na, mga hindi na maalalang pilit inaalala.
maya maya pa at nagawi na ang kwentuhan sa pag-aasawa: mga future eksena daw 30 years from now. siguro nagtatanungan na kami kung ilan na ang anak namin o kung minalas malas at mga hindi nakapag-asawa ay magpapayabangan na lang sa laman ng libreta at mga dumugtong sa hulihan ng pangalan maliban sa tatlong letrang c p at a. at nagkaisa naman kami na sana nawa'y wag maging katotohanan ang pangalawang eksena.
nalipat na naman ang usapan sa size at cup ng bra. wala man lang lumagpas sa 34A kaya hindi ko na lang ikukwento. sumunod na napansin ang mga size ng paa - merong size 4,6,7, at ang pinaka, size 9!
eto yung mga pagkakataong siyang nagbibigay katuturan sa mga palagian nating ginagawa. minsan sa isang linggo aasam asamin nating makatulog maghapon, manood ng dvd maghapon, magsimba kapag linggo, magmalling, o makibonding sa pamilya at kaibigan.
ay uko na nga.
Wednesday, October 7, 2009
pimples and eggs
meron akong dalawang malaking tigyawat sa noo. magkatabi sila.. papansin. ang hati ko tuloy papuntang opisina ung saktong tatabing pero pansinin pa din talaga. nakakahiya.
anyways isusulat ko lang lahat ng nangyari sa kin sa araw na to.
paggising ko kanina nabungaran ko ang kaisa-isa kong natanggap na text galing kay carlo. happy birthday to us,, sabi nung text. naalala ko animosary pala namin ngayon. lagot! nakalimutan ko. pero ok lang. kunyari naubusan na lang ako ng load. matagal tagal na rin kami ng bebeness ko. marami na ring napagdaanan - at sa mga pagkakataong ganito.. iisa lang lagi ang sinasabi namin. na walang magbabago. wala naman e. mga timbang lang namin ang nagbabago. gawa nlang ako ng masenting blog tungkol samin. yung tipong pagkatapos mong basahin e wala ka nang maitatanong.
pagkatapos nun, nagbayad na kami ng upa ng aming unit ke tita elisa,ang aming landlady na nakwento ko nung nakaraan. mabait na sya ngayon. malaki ang nagawa ng dalawang gabi nyang pagmumuni at siguro na rin sa dalawang araw at gabing naaalala namin sya. sayang at hindi ko nakita yung dila nya kung nagkapirapiraso na. sabi nya, sa klase daw ng trabaho namin kinakailangang magvitamins kami para hindi mas malaki ang magagastos pag nagkasakit. hmmmnnnn. bumabawi ang lola. pasensya hindi ko pa nakakalimutan ang punchline nyang "kayo ang number 1 suspect ko".
nakapanood pala ako ng wowowee. ang mga guests sa willie of fortune ay ang mga asawa ng mga sundalo. nakarelate naman ako kasi nga diba sundalo ang kuya ko at habang tumatagal naiintindihan ko ang mga konsepto ng kasundaluhan na tanging sila lamang at ang kanilang mga mahal sa buhay ang nakakaintindi. sometimes, they can't help to involve us in their way of life because we are a part of their life.
sabi nung isa - ganun talaga, siya ang pinili kong makasama habang buhay kaya mahirap man na sa tuwing lalabas sya ng pintuan namin ay hindi ko alam kung kelan sya babalik, nananalig nlang ako sa Diyos na sana ilayo sya palagi sa kapahamakan. marami na naman akong gustong sabihin tungkol dito pero ihihiwalay ko na lang ulit. blog tungkol sa mga sundalong nakahalubilo ko.
di kaninang umaga papasok na ako sa opisina - wala na pala kaming loaf bread. ang nasa food keeper ay mga crackers lang at noodles. ayaw ko nang magluto kaya ung crackers nlang ang kinain ko at nagtimpla ng 3-in-1 kopiko.
habang hinahalo ko yung kape nakita ko yung tray ng itlog. naalala ko yung sinabi ng rummate ko na pwede daw magprito ng itlog sa non-stick frypan na walang mantika. hehe, at alam nyo na ang sumunod. ok nga ang pagkaluto. walang sebo. yun nga lang me nakalimutan ako. hindi ko nalagyan ng asin.
anyways isusulat ko lang lahat ng nangyari sa kin sa araw na to.
paggising ko kanina nabungaran ko ang kaisa-isa kong natanggap na text galing kay carlo. happy birthday to us,, sabi nung text. naalala ko animosary pala namin ngayon. lagot! nakalimutan ko. pero ok lang. kunyari naubusan na lang ako ng load. matagal tagal na rin kami ng bebeness ko. marami na ring napagdaanan - at sa mga pagkakataong ganito.. iisa lang lagi ang sinasabi namin. na walang magbabago. wala naman e. mga timbang lang namin ang nagbabago. gawa nlang ako ng masenting blog tungkol samin. yung tipong pagkatapos mong basahin e wala ka nang maitatanong.
pagkatapos nun, nagbayad na kami ng upa ng aming unit ke tita elisa,ang aming landlady na nakwento ko nung nakaraan. mabait na sya ngayon. malaki ang nagawa ng dalawang gabi nyang pagmumuni at siguro na rin sa dalawang araw at gabing naaalala namin sya. sayang at hindi ko nakita yung dila nya kung nagkapirapiraso na. sabi nya, sa klase daw ng trabaho namin kinakailangang magvitamins kami para hindi mas malaki ang magagastos pag nagkasakit. hmmmnnnn. bumabawi ang lola. pasensya hindi ko pa nakakalimutan ang punchline nyang "kayo ang number 1 suspect ko".
nakapanood pala ako ng wowowee. ang mga guests sa willie of fortune ay ang mga asawa ng mga sundalo. nakarelate naman ako kasi nga diba sundalo ang kuya ko at habang tumatagal naiintindihan ko ang mga konsepto ng kasundaluhan na tanging sila lamang at ang kanilang mga mahal sa buhay ang nakakaintindi. sometimes, they can't help to involve us in their way of life because we are a part of their life.
sabi nung isa - ganun talaga, siya ang pinili kong makasama habang buhay kaya mahirap man na sa tuwing lalabas sya ng pintuan namin ay hindi ko alam kung kelan sya babalik, nananalig nlang ako sa Diyos na sana ilayo sya palagi sa kapahamakan. marami na naman akong gustong sabihin tungkol dito pero ihihiwalay ko na lang ulit. blog tungkol sa mga sundalong nakahalubilo ko.
di kaninang umaga papasok na ako sa opisina - wala na pala kaming loaf bread. ang nasa food keeper ay mga crackers lang at noodles. ayaw ko nang magluto kaya ung crackers nlang ang kinain ko at nagtimpla ng 3-in-1 kopiko.
habang hinahalo ko yung kape nakita ko yung tray ng itlog. naalala ko yung sinabi ng rummate ko na pwede daw magprito ng itlog sa non-stick frypan na walang mantika. hehe, at alam nyo na ang sumunod. ok nga ang pagkaluto. walang sebo. yun nga lang me nakalimutan ako. hindi ko nalagyan ng asin.
Monday, October 5, 2009
tattoo
nanonood kami ng roommate ko kahapon ng project runway sa aming bagong bagong tv. me kumatok. napagbuksan ko si tita elisa - ang aming landlady na tattoo ang kilay at eyeliner. mukhang seryoso. mukhang galit. nung nakita nyang ako ang nagbukas, ung rummate ko ang tinawag nya. pero ako ang lumabas. gusto nyang tanggalin na namin ung aming portable sampayan na prenteng prente sa puwesto nya - asa gilid ng bintana ng unang unit pag-akyat sa terrace. kasi daw kami ang kanyang number 1 suspect sa dalawang beses na nakawang nangyari sa unit na yon. nawalan daw sila ng cellphone at kable ng telebisyon. at siguro dahil madalas kaming magsampay doon at bago ang aming tv, kami ang napagbintangan.
nanginginig ako at hindi ako makaimik. gusto kong sirain yung sampayan, halos nakikita ko na ang sarili kong pinapalo sya ng tubo nung sampayan sa ulo. ganun pala ang ibig sabihin ng mga taong pinagdidiliman ng isip. pilit akong nagpapakalma pero gumigiit sa isip ko ung "number 1 suspect" na sinabi nya. parang first time lang naman akong napagbintangan at kanina parang gusto ko lang namang magpabawi ng pamimintang kesehodang dumanak ang dugo sa letseng bahay na yon.
integridad na namin ang nakasalalay dun ng kasama ko. ni wala nga syang masabing konkretong basehan nung sa wakas ay naglinaw ang isip ko at napagpasyahan kong wag na lang syang sakalin kundi tanungin nlang kung bakit naman kami sa dinami dami ng tenants nya ang napagdiskitahan nya. ilang beses nyang inulit ang kanyang sampayan theory. sumunod ang roommate ko sa labas dahil narinig daw nya sa unang pagkakataon na tumaas ang boses ko at ikinamangha nya iyon.
natagpuan nya kami ng landlady ko sa isang kahindik hindik na eksena - hawak ko na ang tubo at akma ko nang eerasein ang nakatattoo nyang kilay sa pamamagitan ng malawak na black eye (hay wish ko lang pinalaki akong walang modo at talagang magnanakaw para matikman talaga nya ang hinahanap nya) sya na ang nakipag-usap dahil nakita nyang namumula na ako sa galit at hindi pagkapaniwalang sa kauna-unahang pagkakataon sa buhay namin ay napagbintangan kaming mga magnanakaw.
tita, halughugin nyo po ang unit namin at kung wala kayong nakitang magpapatunay sa ibinibintang ninyo pwede namin kayong ipakulong. sabi nung kasama ko.
sakto namang pagbaba ng tenant sa third floor (asa second floor kami) at mukhang nahigingan ang tensyon. nagbigay sya ng kuro-kuro na marami din kasing mga outsiders ang pumapasok dahil hindi sinasarado ang gate. marami ang kunyari ay mag-iinquire pero hindi naman daw namin alam kung mag-iinquire lang daw ang intensyon.
medyo parang nag-isip ang lola nating tattoo ang kilay at mukhang nalaman nyang medyo may tagas ang kanyang pamimintang. medyo nagkaroon ng loophole ang kanyang educated guess. sa panahong isinasalba kami ng paliwanag ni ate tenant sa kahihiyan - medyo kumalma na ang loob ko at tuluyan nang dumanak sa lupa ang natitirang paggalang ko sa tattoo ng kilay nya.
Iminungkahe ni ateng taga third floor na bawat unit ay magkaroon ng sari sariling susi sa gate para walang ibang makakapasok. Oo nga naman, sabi ko, nang hindi kami napagbibintangang mga magnanakaw dito. Sabi ko sa nabubuwisit na paraan at nag-uumpisa na namang kumulo ang dugo ko.
Pagpasensyahan nyo na ako sabi ng lola nyo pero sa pagkakataong iyon at hanggang ngayon umaalingawngaw pa rin sa pandinig ko ang sinabi nyang mga suspect nya kami sa nakawang naganap.
Pagkatapos ng insidenteng iyon nang kami na lang dalawa ng kasama ko nagtatawanan na lang kami. Sabi namin:
- siguro kasi mukha kaming mga gusgusin at hindi kapanipaniwalang makakabili ng tv
- siguro mga mukha kaming can’t afford bumili ng cellphone
- siguro mga mukha kaming walang pinag-aralan at wala sa mga galaw namin na mga nakapagtapos kami at nagtatrabaho sa mga matitinong kumpanya
- siguro dahil mukha kaming mga busabos at walang pera
- siguro dahil wala kaming mga malalaki at gold na kagaya ng mga hikaw nya
- siguro dahil hindi tattoo ang aming mga kilay
at nang maubusan na kami ng mga siguro natahimik na lang ulit kami at lumabas din ang totoo naming naramdaman sa insidenteng yon.
Pinakamasakit ang mapagbintangan lalo at buong buhay mo ay pinili mong mamuhay nang naaayon sa konsepto ng tama at mali. at hanggang sa oras na ito natitiyak ko pa rin na kapag makakasalubong ko sya at kakausapin nya ako (never na ako ang mag-uumpisang kumibo sa kanya) ay tatawagin ko pa rin syang tita at dudugtungan ng po ang mga pangungusap ko. Pero hindi ako ipokrita para sabihing hindi ko sya minura at tinawag na buwisit, walangya, put’na, at ni hindi ko tatangkaing piliting ibalik ang paggalang ko sa kanya. After all nauna syang umapak ng paggalang nya sa amin sa panghuhusga nya.
Siguro me epekto ang tattoo ng kilay nya kaya sya nagging mapangmata at mapanghusga sa kapwa.
Siguro nga.
nanginginig ako at hindi ako makaimik. gusto kong sirain yung sampayan, halos nakikita ko na ang sarili kong pinapalo sya ng tubo nung sampayan sa ulo. ganun pala ang ibig sabihin ng mga taong pinagdidiliman ng isip. pilit akong nagpapakalma pero gumigiit sa isip ko ung "number 1 suspect" na sinabi nya. parang first time lang naman akong napagbintangan at kanina parang gusto ko lang namang magpabawi ng pamimintang kesehodang dumanak ang dugo sa letseng bahay na yon.
integridad na namin ang nakasalalay dun ng kasama ko. ni wala nga syang masabing konkretong basehan nung sa wakas ay naglinaw ang isip ko at napagpasyahan kong wag na lang syang sakalin kundi tanungin nlang kung bakit naman kami sa dinami dami ng tenants nya ang napagdiskitahan nya. ilang beses nyang inulit ang kanyang sampayan theory. sumunod ang roommate ko sa labas dahil narinig daw nya sa unang pagkakataon na tumaas ang boses ko at ikinamangha nya iyon.
natagpuan nya kami ng landlady ko sa isang kahindik hindik na eksena - hawak ko na ang tubo at akma ko nang eerasein ang nakatattoo nyang kilay sa pamamagitan ng malawak na black eye (hay wish ko lang pinalaki akong walang modo at talagang magnanakaw para matikman talaga nya ang hinahanap nya) sya na ang nakipag-usap dahil nakita nyang namumula na ako sa galit at hindi pagkapaniwalang sa kauna-unahang pagkakataon sa buhay namin ay napagbintangan kaming mga magnanakaw.
tita, halughugin nyo po ang unit namin at kung wala kayong nakitang magpapatunay sa ibinibintang ninyo pwede namin kayong ipakulong. sabi nung kasama ko.
sakto namang pagbaba ng tenant sa third floor (asa second floor kami) at mukhang nahigingan ang tensyon. nagbigay sya ng kuro-kuro na marami din kasing mga outsiders ang pumapasok dahil hindi sinasarado ang gate. marami ang kunyari ay mag-iinquire pero hindi naman daw namin alam kung mag-iinquire lang daw ang intensyon.
medyo parang nag-isip ang lola nating tattoo ang kilay at mukhang nalaman nyang medyo may tagas ang kanyang pamimintang. medyo nagkaroon ng loophole ang kanyang educated guess. sa panahong isinasalba kami ng paliwanag ni ate tenant sa kahihiyan - medyo kumalma na ang loob ko at tuluyan nang dumanak sa lupa ang natitirang paggalang ko sa tattoo ng kilay nya.
Iminungkahe ni ateng taga third floor na bawat unit ay magkaroon ng sari sariling susi sa gate para walang ibang makakapasok. Oo nga naman, sabi ko, nang hindi kami napagbibintangang mga magnanakaw dito. Sabi ko sa nabubuwisit na paraan at nag-uumpisa na namang kumulo ang dugo ko.
Pagpasensyahan nyo na ako sabi ng lola nyo pero sa pagkakataong iyon at hanggang ngayon umaalingawngaw pa rin sa pandinig ko ang sinabi nyang mga suspect nya kami sa nakawang naganap.
Pagkatapos ng insidenteng iyon nang kami na lang dalawa ng kasama ko nagtatawanan na lang kami. Sabi namin:
- siguro kasi mukha kaming mga gusgusin at hindi kapanipaniwalang makakabili ng tv
- siguro mga mukha kaming can’t afford bumili ng cellphone
- siguro mga mukha kaming walang pinag-aralan at wala sa mga galaw namin na mga nakapagtapos kami at nagtatrabaho sa mga matitinong kumpanya
- siguro dahil mukha kaming mga busabos at walang pera
- siguro dahil wala kaming mga malalaki at gold na kagaya ng mga hikaw nya
- siguro dahil hindi tattoo ang aming mga kilay
at nang maubusan na kami ng mga siguro natahimik na lang ulit kami at lumabas din ang totoo naming naramdaman sa insidenteng yon.
Pinakamasakit ang mapagbintangan lalo at buong buhay mo ay pinili mong mamuhay nang naaayon sa konsepto ng tama at mali. at hanggang sa oras na ito natitiyak ko pa rin na kapag makakasalubong ko sya at kakausapin nya ako (never na ako ang mag-uumpisang kumibo sa kanya) ay tatawagin ko pa rin syang tita at dudugtungan ng po ang mga pangungusap ko. Pero hindi ako ipokrita para sabihing hindi ko sya minura at tinawag na buwisit, walangya, put’na, at ni hindi ko tatangkaing piliting ibalik ang paggalang ko sa kanya. After all nauna syang umapak ng paggalang nya sa amin sa panghuhusga nya.
Siguro me epekto ang tattoo ng kilay nya kaya sya nagging mapangmata at mapanghusga sa kapwa.
Siguro nga.
Thursday, October 1, 2009
lq
nakakatuwa kaninang pauwi ako. merong magjowa away sila sa daan. ung babae mega bugbog-pacute sya sa bf nya while si lalaki naman mega suyo naman sa girlet. kakatuwa nga kasi sa hinaba ng briniskwalk ko para masundan sila at maantabayanan ang eksena, turns out they will end up reconciling and melt (cheesy) sa harap ko. hehe.. well love really makes people crazy. and for some - nosey like me -
yun lang. wala naman masyadong kakaibang nangyari.
yun lang. wala naman masyadong kakaibang nangyari.
Subscribe to:
Posts (Atom)