ngayon ko lang totally naprove that i can express my ideas in writing best when i'm not in a good mood. i was totally stressed kanina and the creative juices started to run like i can see them dripping in front of me. the sad thing though is i can't let them stop that i had to run after them now.

not that i write very well but just the same being very modest about it is as worse as bragging.
yes, i write better than good but i only have my self and family to prove that. i also won a literary contest in elementary and in college so that i think is enough to mark the point. i can write as good.

ayun, the past few weeks had been a blurr, some wind caused my hair to dry but i somehow managed to try comb them once in a while.just read through the strands.

there were work changes but as my lead said "there are lots of changes but all of them good". so i won't brood about the hang ups i'm done with that. i'll just talk about the better things that happened to me in the process.

my first work has made a different rhoda altogether. she now tries to speak, and has learnt that chuckling after every sentence is not very formal although she still does it when she fails to reprimand herself. using her wits and always trying to put them together is best than just talking her brain. she learned that there are different kinds of people in the square world they call office and that it requires care to know each of them for good rapport. and most she learned that emotion is not a very good investment as she loses more than what she gains. she'd rather make it in the margins and feel at the least. and most importantly she learned the truth about the white collar man's belly.

-----------

christmas is 10 days away and i still have around 20 gifts more to buy. slashing the list with best buys is hard but through it i started to warm and the ideas came crashing in. i got a 48 pieces crayola for a boy inaanak, a lunchbox for a girl, a can opener for a boy friend (coz he always borrows ours), a chocolate candy for the water delivery boy - a coloring book, the usual clothes and colognes. who said that giving is hard? it pays more than what you let go. you can't buy the fulfillment you get when you see your list getting done no matter how simple or cheap your gifts are. and that i think should make my christmas this year. slowly living what made me who i am now.

you see, it's not only my giver's money but the value they indirectly taught me - of being selfless and just giving and giving and giving. it's true, when you give it comes back to you double fold. there's no formula to exactly calculate how much is double but there are some things in this life that only sums up to happiness. if you already felt happy, then you know that it went back to you double fold.

-------------

oops, gtg!

friday the 13th

sunod sa nov 12 3 nov 13. so what? di ba. pero big deal daw today kasi nataon sa friday. e malas daw ang friday the 13th. kaya siguro hindi itinapat dito ang aming sweldo. at bonus. na hindi ko mahahawakan dahil ipapamahagi ko sa mga mas nangangailangan. hindi ko na sasabihin kung para kanino para anonymous donor ang dating ko. hindi ipinagkakalat ang kagandahang loob, kahit sa christmas lang.

noong wednesday pumunta ako sa dermatologist ko para macheck nya kung umepekto ba ang tinitira kong gamot at pag-aapply neto sa mukha kong pinutakti daw ng isang planeta ng mga letseng bacteria.

nung unang punta ko, ako ang pinakahuling pasyente. naghintay ako ng dalawang oras. kaya sabi ko, ngayon, pagpatak ng alas tres nanduon na ako para sakto sa schedule nyang 3-6. 4:30 dumating ang bruha. sumahin mo at panalo naman ako ng trenta minutos at narealize ko na parang mas madaling maghintay kapag alam mong nauna ka sa pila. at umusad na nga ang pila. "Mark?" sabi ng doktora.

parang yes ok lang kasi mas matagal ang bubunuin ng mga nakasunod sa yo. wala akong magandang aura nung ako ang huling pasyente. akala ko nga pauuwiin na lang ako nun kasi lampas alas sais na nya ako naconsult.

ngayon unti unti nang bumabalik sa normal ang mukha kong pinagkutahan ng mga mikrobyong natakot sa maduming hangin ng maynila.

saktong pangnovember1 at friday the 13th.

kopy

kanina pinaobserve sa akin ung bagong hire namin. dito sa work hindi naman ako as in masyadong masalita pero pag required namang magsalita (i mean kung kelangan nang magsalita, magsasalita naman ako, hehe) so ayun, ineexplain ko naman kung pano ko ginagawa ung process ko. ewan kung naiintindihan nya. tumatango naman sya. so pinaghands-on ko nlang sya habang ineexplain ko kasi mas madaling maintindihan ung ginagawa mo at ineexplain sa u kesa ineexplain tsaka mo gagawain. ang tendency kasi nung huli, pagkaperiod nung nagexplain sau, nagaautomatic ung utak na idiscard lahat ng info. in my case kasi ganun ako. activated ang auto delete. ayun ok naman, bonding namin with the team.

so after ng session namin, sumama ako sa kanya sa orientation ng health care provider namin. nahuli ako ng dating so wala akong kopya nung parang outline nung seminar. tanong sakin ni bill (xa ung new hire)

"gusto mo ng copy?
ah, bibili ka? sabi ko. "hindi na, nagkape na ako."
"i mean, gusto mo ng copy nung outline?" sabi nya.
"aah, hindi na, ok lang."

oh em gee, iba ang dinig ko. akala ko kape. copy pala. kaarte naman kasi ng pagkakasabi. copy. kape. copy. haha, pero nakakatuwa talaga.

cupsize A

sabi ko last week magbablog ako ng tungkol sa amin ni carlo at ng tungkol sa baha sa amin. pero wala pa ako sa kondisyon para sa mga yun. hindi pa ako masyadong masaya para magkwento sa amin ni carlo at masyado pa akong malungkot para magkwento tungkol sa baha.

lunes na naman. pagdating ko sa opisina binuksan ko agad ang lagayan ko ng mga anik-anik - naglabas ng bolpen, stapler, paper clip, binder clip, post-its, at salamin. nagbukas ng computer, nag-adjust ng upuan, naglabas ng earphone, kumuha ng report. hindi naman nakakasawa dahil pwede namang pagbabalibaligtarin ang sequence. pwedeng unahing magboot ng computer, o kaya maglabas ng salamin... para hindi routinary. ganun lang talaga minsan may mga bagay na paulit ulit mong gagawin sa buhay mo pero nasa sayo na yon kung pano mo makukumbinsi ang sarili mo na sa bawat araw ay natutuwa kang gawin ito.

kahapon nagsimba lang kami ng roommate ko at dumating ang mga friends namin. hindi na kami gumala kundi tumambay nlang kami sa bahay at nanood ng asap. wala lang, ansaya din kasi nakakasama ko yung mga kaibigang naging katropa sa paglalatag ng worksheet na animo carpet at pangongopya ng assignment sa corridor,sa pag-iyak pagkakuha ng mga grades, sa paghalakhak kapag nakachamba sa sagot... sila ang mga kasama kong makarinig lang ng MINI, MINAS,Casti, 65 nawiwindang na.

habang nanonood at kumakain ng pic-a (eto yung pinaghalong nova, piattos at tostillos), tempura, at ding-dong barkada pack, sumasabay sa buka ng bibig ang sandamukal na panlalait sa damit ni chynna ortaleza, sa pagbukaka habang bumibirit ni rachel ann go, sa pagtili sa kagwapuhan ni akihiro sato at john lloyd. sumisingit duon ang walang humpay na chismisan tungkol sa mga kaklase nuong kolehiyo: mga kaklaseng nawala na, nag-asawa na, mga hindi na maalalang pilit inaalala.

maya maya pa at nagawi na ang kwentuhan sa pag-aasawa: mga future eksena daw 30 years from now. siguro nagtatanungan na kami kung ilan na ang anak namin o kung minalas malas at mga hindi nakapag-asawa ay magpapayabangan na lang sa laman ng libreta at mga dumugtong sa hulihan ng pangalan maliban sa tatlong letrang c p at a. at nagkaisa naman kami na sana nawa'y wag maging katotohanan ang pangalawang eksena.

nalipat na naman ang usapan sa size at cup ng bra. wala man lang lumagpas sa 34A kaya hindi ko na lang ikukwento. sumunod na napansin ang mga size ng paa - merong size 4,6,7, at ang pinaka, size 9!

eto yung mga pagkakataong siyang nagbibigay katuturan sa mga palagian nating ginagawa. minsan sa isang linggo aasam asamin nating makatulog maghapon, manood ng dvd maghapon, magsimba kapag linggo, magmalling, o makibonding sa pamilya at kaibigan.

ay uko na nga.

pimples and eggs

meron akong dalawang malaking tigyawat sa noo. magkatabi sila.. papansin. ang hati ko tuloy papuntang opisina ung saktong tatabing pero pansinin pa din talaga. nakakahiya.
anyways isusulat ko lang lahat ng nangyari sa kin sa araw na to.

paggising ko kanina nabungaran ko ang kaisa-isa kong natanggap na text galing kay carlo. happy birthday to us,, sabi nung text. naalala ko animosary pala namin ngayon. lagot! nakalimutan ko. pero ok lang. kunyari naubusan na lang ako ng load. matagal tagal na rin kami ng bebeness ko. marami na ring napagdaanan - at sa mga pagkakataong ganito.. iisa lang lagi ang sinasabi namin. na walang magbabago. wala naman e. mga timbang lang namin ang nagbabago. gawa nlang ako ng masenting blog tungkol samin. yung tipong pagkatapos mong basahin e wala ka nang maitatanong.

pagkatapos nun, nagbayad na kami ng upa ng aming unit ke tita elisa,ang aming landlady na nakwento ko nung nakaraan. mabait na sya ngayon. malaki ang nagawa ng dalawang gabi nyang pagmumuni at siguro na rin sa dalawang araw at gabing naaalala namin sya. sayang at hindi ko nakita yung dila nya kung nagkapirapiraso na. sabi nya, sa klase daw ng trabaho namin kinakailangang magvitamins kami para hindi mas malaki ang magagastos pag nagkasakit. hmmmnnnn. bumabawi ang lola. pasensya hindi ko pa nakakalimutan ang punchline nyang "kayo ang number 1 suspect ko".

nakapanood pala ako ng wowowee. ang mga guests sa willie of fortune ay ang mga asawa ng mga sundalo. nakarelate naman ako kasi nga diba sundalo ang kuya ko at habang tumatagal naiintindihan ko ang mga konsepto ng kasundaluhan na tanging sila lamang at ang kanilang mga mahal sa buhay ang nakakaintindi. sometimes, they can't help to involve us in their way of life because we are a part of their life.

sabi nung isa - ganun talaga, siya ang pinili kong makasama habang buhay kaya mahirap man na sa tuwing lalabas sya ng pintuan namin ay hindi ko alam kung kelan sya babalik, nananalig nlang ako sa Diyos na sana ilayo sya palagi sa kapahamakan. marami na naman akong gustong sabihin tungkol dito pero ihihiwalay ko na lang ulit. blog tungkol sa mga sundalong nakahalubilo ko.

di kaninang umaga papasok na ako sa opisina - wala na pala kaming loaf bread. ang nasa food keeper ay mga crackers lang at noodles. ayaw ko nang magluto kaya ung crackers nlang ang kinain ko at nagtimpla ng 3-in-1 kopiko.

habang hinahalo ko yung kape nakita ko yung tray ng itlog. naalala ko yung sinabi ng rummate ko na pwede daw magprito ng itlog sa non-stick frypan na walang mantika. hehe, at alam nyo na ang sumunod. ok nga ang pagkaluto. walang sebo. yun nga lang me nakalimutan ako. hindi ko nalagyan ng asin.

tattoo

nanonood kami ng roommate ko kahapon ng project runway sa aming bagong bagong tv. me kumatok. napagbuksan ko si tita elisa - ang aming landlady na tattoo ang kilay at eyeliner. mukhang seryoso. mukhang galit. nung nakita nyang ako ang nagbukas, ung rummate ko ang tinawag nya. pero ako ang lumabas. gusto nyang tanggalin na namin ung aming portable sampayan na prenteng prente sa puwesto nya - asa gilid ng bintana ng unang unit pag-akyat sa terrace. kasi daw kami ang kanyang number 1 suspect sa dalawang beses na nakawang nangyari sa unit na yon. nawalan daw sila ng cellphone at kable ng telebisyon. at siguro dahil madalas kaming magsampay doon at bago ang aming tv, kami ang napagbintangan.

nanginginig ako at hindi ako makaimik. gusto kong sirain yung sampayan, halos nakikita ko na ang sarili kong pinapalo sya ng tubo nung sampayan sa ulo. ganun pala ang ibig sabihin ng mga taong pinagdidiliman ng isip. pilit akong nagpapakalma pero gumigiit sa isip ko ung "number 1 suspect" na sinabi nya. parang first time lang naman akong napagbintangan at kanina parang gusto ko lang namang magpabawi ng pamimintang kesehodang dumanak ang dugo sa letseng bahay na yon.

integridad na namin ang nakasalalay dun ng kasama ko. ni wala nga syang masabing konkretong basehan nung sa wakas ay naglinaw ang isip ko at napagpasyahan kong wag na lang syang sakalin kundi tanungin nlang kung bakit naman kami sa dinami dami ng tenants nya ang napagdiskitahan nya. ilang beses nyang inulit ang kanyang sampayan theory. sumunod ang roommate ko sa labas dahil narinig daw nya sa unang pagkakataon na tumaas ang boses ko at ikinamangha nya iyon.

natagpuan nya kami ng landlady ko sa isang kahindik hindik na eksena - hawak ko na ang tubo at akma ko nang eerasein ang nakatattoo nyang kilay sa pamamagitan ng malawak na black eye (hay wish ko lang pinalaki akong walang modo at talagang magnanakaw para matikman talaga nya ang hinahanap nya) sya na ang nakipag-usap dahil nakita nyang namumula na ako sa galit at hindi pagkapaniwalang sa kauna-unahang pagkakataon sa buhay namin ay napagbintangan kaming mga magnanakaw.

tita, halughugin nyo po ang unit namin at kung wala kayong nakitang magpapatunay sa ibinibintang ninyo pwede namin kayong ipakulong. sabi nung kasama ko.

sakto namang pagbaba ng tenant sa third floor (asa second floor kami) at mukhang nahigingan ang tensyon. nagbigay sya ng kuro-kuro na marami din kasing mga outsiders ang pumapasok dahil hindi sinasarado ang gate. marami ang kunyari ay mag-iinquire pero hindi naman daw namin alam kung mag-iinquire lang daw ang intensyon.

medyo parang nag-isip ang lola nating tattoo ang kilay at mukhang nalaman nyang medyo may tagas ang kanyang pamimintang. medyo nagkaroon ng loophole ang kanyang educated guess. sa panahong isinasalba kami ng paliwanag ni ate tenant sa kahihiyan - medyo kumalma na ang loob ko at tuluyan nang dumanak sa lupa ang natitirang paggalang ko sa tattoo ng kilay nya.

Iminungkahe ni ateng taga third floor na bawat unit ay magkaroon ng sari sariling susi sa gate para walang ibang makakapasok. Oo nga naman, sabi ko, nang hindi kami napagbibintangang mga magnanakaw dito. Sabi ko sa nabubuwisit na paraan at nag-uumpisa na namang kumulo ang dugo ko.

Pagpasensyahan nyo na ako sabi ng lola nyo pero sa pagkakataong iyon at hanggang ngayon umaalingawngaw pa rin sa pandinig ko ang sinabi nyang mga suspect nya kami sa nakawang naganap.

Pagkatapos ng insidenteng iyon nang kami na lang dalawa ng kasama ko nagtatawanan na lang kami. Sabi namin:
- siguro kasi mukha kaming mga gusgusin at hindi kapanipaniwalang makakabili ng tv
- siguro mga mukha kaming can’t afford bumili ng cellphone
- siguro mga mukha kaming walang pinag-aralan at wala sa mga galaw namin na mga nakapagtapos kami at nagtatrabaho sa mga matitinong kumpanya
- siguro dahil mukha kaming mga busabos at walang pera
- siguro dahil wala kaming mga malalaki at gold na kagaya ng mga hikaw nya
- siguro dahil hindi tattoo ang aming mga kilay
at nang maubusan na kami ng mga siguro natahimik na lang ulit kami at lumabas din ang totoo naming naramdaman sa insidenteng yon.

Pinakamasakit ang mapagbintangan lalo at buong buhay mo ay pinili mong mamuhay nang naaayon sa konsepto ng tama at mali. at hanggang sa oras na ito natitiyak ko pa rin na kapag makakasalubong ko sya at kakausapin nya ako (never na ako ang mag-uumpisang kumibo sa kanya) ay tatawagin ko pa rin syang tita at dudugtungan ng po ang mga pangungusap ko. Pero hindi ako ipokrita para sabihing hindi ko sya minura at tinawag na buwisit, walangya, put’na, at ni hindi ko tatangkaing piliting ibalik ang paggalang ko sa kanya. After all nauna syang umapak ng paggalang nya sa amin sa panghuhusga nya.

Siguro me epekto ang tattoo ng kilay nya kaya sya nagging mapangmata at mapanghusga sa kapwa.

Siguro nga.

lq

nakakatuwa kaninang pauwi ako. merong magjowa away sila sa daan. ung babae mega bugbog-pacute sya sa bf nya while si lalaki naman mega suyo naman sa girlet. kakatuwa nga kasi sa hinaba ng briniskwalk ko para masundan sila at maantabayanan ang eksena, turns out they will end up reconciling and melt (cheesy) sa harap ko. hehe.. well love really makes people crazy. and for some - nosey like me -

yun lang. wala naman masyadong kakaibang nangyari.

SUDOKU

6:40 pm - nagtext si jerum.. ang aking kababayan at kaibigan at katunggali sa mga paligsahan noong aming kabataan. sabi nya me petsa na ang kanyang pakikipagsapalaran sa saudi.

7:05 pm - nasa NBS ako.. naghahanap ng pwedeng ibigay na goodluck gift sa kanya. at naalala ko nung tinulungan nya kaming naglipat nabanggit nya na naaaddict sya sa sudoku. so i got one, then grabbed a bookmark that read "ay nakalimutan ko" basta go follow your dreams to that effect. sinulatan ko naman ung libro at nagdedicate:

Jerum,

I hope the book is enough to last you the next two years but i know that a day is enough for you to solve it.
malulungkot ka dun but we're just a text away to ease some of it.
magbaon ka na ng maraming powdered milk ni tita maria at samahan mo na din ng powdered sanmig para hindi mahuli ng mga arabo.
buh bye... ingatz
Rhoda

natawa naman ako sa binigay ko pero sabi nga nila.. it's the thought that counts. natuwa naman sya at sabi nya.. oi thanks.. magpicture tau... sabay labas ng kanyang sony cybershot 12.1, binaliktad ito at awtomatik namang nagpose ang bruhang katoto nyo. nakadalawang shot din kami kasi yung una e putol sya. masyadong matangkad ang bruho.

mayroong mga pagkakataong napapatunayan ko sa sarili ko na kaya ko naman palang maging kaibigan. supportive at that. tcwang! anyways i hope he does find his luck in there at natatawa naman ako sa sinabi nya:

siguro pagbalik ko me asawa ka na.
sabi ko naman, " hehehe, kunin nlang kitang ninong ng magiging anak ko."

-----
si Jerum, kalaban ko sya lagi noong elementary. hindi ko sya schoolmate. sa ibang school sya at mapacontest sa dama, science, epp.. kami ang naghaharap. astig astigan ang drama ko noon at natutuwa ata sya sa asta ko. hanggang dun lang ang eksena namin.

lumipas ang maraming taon, malalaki na kami. sya lang ang tumangkad. ako, nanatiling bansot. naging magkaibigan at magkakulitan sa text.

nito nito lang nung inaway ko sya dahil mafeeling sya. akala nya tayp ko sya pero hindi naman. bwahaah... pero nagkabati din kami dahil kelangan ko ng brusko at dekalidad na amigo para ipareha sa mga amiga kong malapit nang kalawangin. hehe.

so bakit naman ganyan ang spelling ng name mo, parang bisaya... katigas. sabi naman nya:

ganto kasi yan. si daddy ko ang pangalan nya - jose. si mama ko - maria. e kesa naman daw jesus ( hay frend buti nlang!) Jerum nlang daw - short for Jerusalem. hmmn, oo nga naman.

so that's all for now - work becomes a little more challenging starting mamaya kasi mapapalitan na ang hinahawakan kong geos. sana walang masyadong magiging issue.

bye for now - ciao amigo..

kapeng walang caffeine

kaninang mga bandang 10 nagising ako. unang tanong ko sa sarili ko, kakain ba o hindi na? pagkatapos nun nagaway na naman kami ng konsensya ko. sabi nya wag na daw ako umalis ng bahay. antayin ko nlang daw ulit tawagin ako ng antok. sabi ko naman kelangan ko na magpalit ng contacts kaya dapat pumunta ako ng cubao. at syempre kalimitang nangyayari nasusupalpal ang konsensya. tuloy ako sa cubao.

pasok ako sa ideal. maetching ung girlet na umentertain sa akin. halos sigawan ako sa pag-aakalang hindi ko naiintindihan ang tagalog nya. ang gusto nya tanggalin ang contacts at magpahinga ng 30 mins bago nya kunin ung grado ng mata ko. ang gusto ko itest nya na agad kasi hindi lang ako sure kung tama bang -3.5 at -3.25 ung grado ko. hindi daw. kelangang me manggaling sa machine. ok fine. bagong gising ako. kaya kong kumain ng matabang babaeng naninigaw. sige sabi ko mag-antay ng 30 mins.

naalala ko kulang nga pala ung dala kong pera. magwiwithdraw. babaita balik ako after 30 mins tawag ko sa girlet. k. lakad pakaliwa - squint - diretso kanan - squint... ang hirap pala ng buhay pag malabo ang paningin. sabi nga ni samjuan parang usok lang sa bagong saboy na nagbabagang uling. awa ng diyos nakabalik naman ako ng maayos and in less than 10 mins luminaw muli ang aking malabong mundo.

dumaan ako sa booksale at naghanap ng mga pwedeng pampaantok na libro. naku naman kung bakit lahat ng murang libro kung hindi naninilaw sa kalumaan e mga mystery at murder cases. aantukin ba naman ako pagkatapos ko basahin mga un? ni wala kahit isang naligaw na romance novel. ang nabili ko ung diaries of anne frank ( ok naninilaw ng konti) at how to sleep still at night (the hilarious side of parenting - ewan kung soon e gusto ko na ding maging parent, hehe). at isang back issue ng cosmo dahil sa caption na "things in your closet that make you look chunky". hmmn, baka maubos na laman ng closet ko pagkatapos.

kakatawa nga kasi pagbalik ko sa bahay akala ko naman sobrang artistahin ako at mag tetext message memory almost full ang inbox ko. oh em gee ni isang missed call o text ng smart man lang wala! hindi ko na inexpect na itetext ako ni carlo today kasi hinoldap sya ng prc earlier this week. anyhow bandang papapikit na ako tumayming naman syang nakitext sa kakosa nya at nangangamusta.

ganyan lumipas ang friday ko at ngayon inaantok na naman ako, salamat sa kapeng walang caffeine.

pests

i dunno why i stayed in that boarding house for so long - not very conducive to sleep and not very clean. imagine cockroaches just trailing along as if they have a right to the place. they're not even paying rent!

so anyways i had one thing that quizzed me. i drink tea that makes my bowels sooo loose so i kind of drink it after 2 days of not going to the loo. i was supposed to have it right now but when i took it out of my locker i saw that familiar opening only those pests can make. so i was supposed to fume mad but on second look, hey the paper inside was intact. it had me wishing for the first time that the pest ate every bit of the tea. hah, sweet revenge if it did. loose bowels? whoa, i just can't help but smile wickedly. bad thing those pests knew when to eat what.

anonymity

at first i thought i can use blogger to spill the darker inks of my mind and stay out of people's scrutiny by completely anonymizing my profile (if there's a word like that). but then for for aiming to please everybody i end up always on the look out for some indication. so why not be who i am and just never mind the rest? after all what i blog about is never another me i make up just to please anybody. for once i can stand up for the kind of person i am, flawed but nevertheless true to myself.

my life would suck without you

i wonder how things turn out fine even when i think i sucked big time. i and my bf had one of those many drink sessions (which does not make me a heavy drinker btw) and so tired as i was from the long travel the spirit took me soaring over my sanity. the next thing i knew was me laid down, all cleaned up, and with a grinding hypothalamus. carlo asked if i remember puking and naming him michael during my blankenness (that's how i funnily name the state) and i only look him stupidly in the eye as if he's talking in french. i can't remember any of those. but what stuck until now is him cleaning my mess up and him still brewing coffee to ease the headache.

it's not all about the coffee but the idea behind that hit me. for being at my worst i saw how he can still love me. he found me at my worst and he remained until i was able to turn the tide. he was all i never thought i deserve after a failed relationship stripped me of deserving a guy who can love me as i am. a failed relationship i thought i had my head ruling over while people all the while thought i fed my brains to the dogs.when we met i laid all the cards and asked outright if he can take them.

he walked out on me and that day became one of the darkest - as dark as when i was cut off from the family for thinking way below what they perceive my iq is. an hour later he came back and thus began a partnership that was founded in truth, sincerity, and acceptance. he got all the cards and the coffee reminded me that indeed he took it all - even the joker.

i never thought that falling in love can make me feel absolved of all the stupidity i've been doing.i have lost in love and sucked big time but i never lost hope that when i have righted all the wrongs that failed me, he'll come along and fill the hollows and complete me. carlo did all of that and i am more than thankful that hope made me see him as he walked past me during those blurry days.

my life would really have sucked had it not been because of him.